Blog 7 november 2019

Liefde is….

Het gevoel dat je krijgt als je een ander naar je ziet kijken of over jou hoort praten in je hoogste potentieel. De mooiste versie van jezelf is gezien. Het liefst door iemand die jij ook bewondert. Is dat waarom we altijd zo ons best doen? Om bewonderd te worden door degenen waar wij tegenop kijken? Om daardoor even liefde te voelen stromen? Ga maar na: een gevoel van liefde, of soms zelfs verliefdheid, kan bijvoorbeeld ontstaan wanneer ‘jouw’ kleine kind volledig afhankelijk vol bewondering naar jou kijkt als ‘de beste papa of mama in de hele wereld’. Of als jouw vader of moeder trots is op jouw prestatie. Of als jouw geliefde je prijst om je mooiste eigenschappen of zegt: ‘Wat ben je prachtig!’ of ‘Wat kun je dat goed!’. We menen dan liefde voor de ander te voelen, maar eigenlijk voelen we ons dan geliefd. We voelen de liefde in ons stromen. Een warm gevoel dat misschien een blos op je wangen tovert. Daar willen we graag meer van. Niet iedereen kan jou dat gevoel even makkelijk geven. Als een in jouw ogen vervelende collega die onder-presteert dat doet werkt dat minder goed als de collega die jij bewondert. Zijn of haar mening over jou is meer waard. Het werkt ook beter als het ‘gemeend’ is. Alles we voelen dat ‘het klopt’. Dat het oprecht gegeven wordt. Dan kunnen we het makkelijker ontvangen. Want om de liefde in ons te kunnen laten stromen moeten we kunnen ontvangen. Anders wordt er wel iets ‘gestuurd’, maar komt het niet aan. De kunst van het ontvangen is minstens zo groot als de kunst van het geven. Maar de grap is: het is en blijft jouw liefde. Die zit al in jou en wordt hooguit ‘ ge-triggered’ door een ander. Als we die liefde niet voor onszelf kunnen voelen hebben we daar misschien anderen voor nodig. De mensen die ons triggeren in onze liefde willen we graag om ons heen. Daar doen we alles voor. En als ze ons niet zien of ons niet geven waar we behoefte aan hebben (namelijk meer triggers) dan vragen we hun aandacht, proberen we hun bewondering te oogsten en indien nodig halen we ze zelfs omlaag, opdat ze ons weer kunnen zien. Is goed leidinggeven dan ervoor zorgen dat je medewerkers jou bewonderen? Dat je ze waardeert en daarmee triggert in hun liefde? Dat ze zichzelf misschien wel een beetje afhankelijk maken van jouw triggers? En daarmee doen wat je van ze vraagt? Is dat dan ‘waarderend leiderschap?’. Of heb je hun bewondering voor jou net zozeer nodig om de liefde in jezelf te voelen stromen? En wie ben je dan nog als je faalt? Krijg je dan nog steeds de triggers naar jouw liefde? Maar wees gerust: het is en blijft jouw liefde. Die zit in jou en neemt niemand je af. Jij hoeft niet afhankelijk te zijn van de bewondering van anderen. ‘Oogst geen bewondering, maar verwondering’.